Van speen naar tattoo

Ik pakte haar fopspeen en liep naar de commode. Zij volgde me en bleef achter me staan. Ik pakte snel een schaar. Knip. Tuitje eraf. Ik draaide me om en gaf het met gemaakte verbazing terug aan haar: “Oh kijk Yasmin, het is weg! Verdwenen!”. Met grote verbaasde ogen pakte ze haar speen terug, keerde het ondersteboven en wist even niet wat ze ermee aan moest. Ze begreep er niets van! Waar was het gebleven?
Ruim anderhalf jaar was de fopspeen Yasmin’s troostobject en dat was in mijn ogen lang genoeg! Het afkicken ging natuurlijk niet zo makkelijk en de timing was niet zo handig. Haar vader ging namelijk net vijf dagen op voetbaltrainingskamp en het was dus aan mij om de gevolgen te dragen. Dat betekende vijf dagen lang een huilend en ontroostbaar kind omdat zij zonder speen de slaap niet kon vatten. Uren heb ik naast haar bed gezeten, door de bedspijlen haar hand vasthoudend om haar te troosten totdat die avond eindelijk kwam: ze ging slapen zonder speen. Het afkicken was voorbij. De speen was verleden tijd. We hadden het samen overwonnen!

Fast forward naar vandaag: Yasmin viert haar 22e verjaardag! Onze hechte band, waarin overwinning een belangrijk thema is, is alleen maar sterker geworden. We zijn nog steeds twee handen op één buik, qua gevoel en energie feilloos op elkaar afgestemd en we kunnen eindeloos praten over van alles.

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik een hele duidelijke droom. Misschien wel een visioen. Ik zag haar geboorte in het ziekenhuis (de planning was een thuisbevalling) en hoe ze eruit zou zien als baby en als 10-jarig kind. Achteraf realiseerde ik me dat het niet zomaar een droom was..alles kwam uit. Haar geslacht was tijdens de zwangerschap niet bekend, maar mijn gevoel was zo sterk dat als ze mij hadden verteld dat ik er een jongen had uit gepoept, ik het niet had geloofd!

Yasmin kwam in het Doetinchemse (haar vader speelde toentertijd bij De Graafschap) Slingeland ziekenhuis met een zacht gehuil en een lach de wereld in. Vier weken te vroeg, slechts 43 cm in lengte en met hele rustige ogen die de wereld aankeken. Ik had de beste moedermelk ever en haar achterstand haalde ze snel in door de maandenlange borstvoeding. Ze bleek een grote eetlust te hebben!

Happy ending films

Ze groeide op als een content, vrolijk, super grappig en wijs kind. We hadden al snel ‘volwassen’ gesprekken want op één of ander manier voelde zij de informatie snel aan en kon het op haar manier interpreteren. Vanaf jongs af aan al leergierig en gek op films. Wat was het een genot om naar haar te kijken toen ze naar haar eerste Disney film, The Jungle Book, keek. Iets wat ik nooit meer zal vergeten. Ze was een pril peutertje. Gieren om Mowgli en Baloe, dat gepaard ging met blije geluidjes en opgewonden bewegende handen en voetjes in haar baby stoel. Haar liefde voor Disney en vrolijke films is nog even sterk! Van Disney films kent ze hele teksten uit haar hoofd en Hollywood films met een happy ending staan bij haar boven aan haar filmlijstje.

Ontdek de lessen

Na het fopspeen incident werd haar overwinningsgevoel nog meer versterkt nadat ik ging scheiden van haar vader. Haar zorgeloze attitude en kijk op wereld moest plaats maken voor de keiharde realiteit: overleven. Niet alleen op het financiële, maar ook op het emotionele vlak. De wereld bleek toch niet altijd zo vrolijk en zacht te zijn. Er moest praktisch worden gedacht. Geen emoties, enkel in oplossingen denken. Het vroeg veel van haar, want Yasmin leeft het liefst in Lala Land waar alles vrolijk is, maar ze kan niet anders dan balans te zoeken in deze soms keiharde wereld. Vaak huilend van verdriet heeft zij bij mij gezeten om uitleg te vragen waarom ‘ellende’ onderdeel is van het leven. Mijn antwoord was altijd: “Het gaat om de lessen. Ontdek ze. Hoe sneller je ze vindt, hoe sneller de ellende wordt opgelost.” Zo gezegd, zo gedaan. Slim en leergierig als ze is heeft zij de lessen ondanks de zware tegenslagen kunnen identificeren, ontrafelen en haar situatie daardoor kunnen veranderen.

De grote overwinning

Ze wilde al vanaf haar jonge tienerjaren naar Amerika om de sfeer van een American High School te proeven. En toen kwam plotseling haar grote droom uit: ze won een jaartje American High School via Travel Active. Elf maanden lang zonder haar familie, 3000 km van huis, inwonend bij een onbekende familie en starten op een nieuwe school waar je niemand kent. Dat was pas een overwinning! Haar persoonlijke ontwikkeling skyrockette omhoog toen zij moest dealen met het gevoel van heimwee, een hersenschudding na een auto ongeluk en het gemis van mij en haar zussen tijdens haar graduation. Haar handje vasthouden was nu niet mogelijk. Dat werd vervangen door troost gesprekken via Skype. Maar wat was ik trots op haar groei en ontwikkeling. Na elf maanden had ik een zeer zelfstandige 18-jarige dame teruggekregen. Eentje die erachter was gekomen dat ze niet wilde studeren maar tijdens haar innerlijke reis wilde gaan ontdekken wat haar purpose in dit leven was.

Tattoo

Ze liep al een tijdje met het idee om een tattoo te nemen. En dit is voor haar het goede moment: 22 jaar, na een lange zoektocht weet zij wie ze is, weet zij wat ze nu wilt en is ze bereid er veel voor te doen en te laten. Ze heeft veel ups maar ook veel downs ervaren. Maar altijd erin gestaan met een positieve attitude. Afgelopen woensdag ben ik samen met haar naar Dingo Tattoo in Gouda geweest. Het ontwerp met het woord ‘happiness’ had ze reeds opgestuurd. Ze ging ontspannen in de stoel zitten en nog een klein moment schoot het door mijn hoofd of ik haar hand moest vasthouden. Maar met overtuiging en zelfvertrouwen liet ze het tatoeëren over zich heen komen. Haar eerste tattoo; een nieuwe overwinning. In de tattoo stoel zag ik nu een jonge vrouw met een heldere missie, een duidelijke identiteit en veel liefde voor zichzelf.  Misschien hoef ik fysiek geen handje meer vast te houden, maar in mijn hart zal ik dat altijd blijven doen. Happy birthday mijn lieve Yasmin! Mama is trots op wie je bent. Ik hou heel veel van je!

Liefs,

Ouderschap is toch het mooiste wat er is? Ben je ook zo trots op je kind? En waarom?