5 persoonlijke redenen waarom ik dankbaar ben om moeder te zijn

Deze komende zondag is het Moederdag! Niet alleen een dag waarop je mama in het zonnetje zet, maar ook om aandacht te besteden aan een bijzondere rol: namelijk moederschap. In deze blogpost wil ik vertellen waarom ik dankbaar ben om moeder te zijn. Ik wist altijd dat ik moeder wilde worden en gelukkig is deze rol mij gegund! Mijn eerste zwangerschap gebeurde onverwachts op 18-jarige leeftijd, die ik besloot bewust te beëindigen. Ondanks dat die keuze goed aanvoelde, was het een pijnlijke beslissing die leidde tot abnormaal haarverlies en onbewuste stress….met kale plekken op mijn hoofd als gevolg. Het deed me toch meer dan ik zelf realiseerde.

Mijn tweede en zeer gewenste zwangerschap kwam vijf jaar later. Ik was klaar voor het moederschap! Yasmin kwam vier weken te vroeg, maar was vanaf het begin een heel fijn kind. Ze was vrolijk, had een goede eetlust, huilde weinig, sliep zonder problemen door alles heen en was niet gevoelig voor veranderingen. Opmerkingen zoals ‘je leven verandert compleet wanneer je een kind hebt’ gingen bij mij niet op!

Yasmin was al vroeg wijs en liet al snel blijken dat ze verlangde naar een zusje of broertje. Drie jaar na haar geboorte was het eindelijk zover. Ik was in blijde verwachting! Tot mijn grote verdriet ging het deze keer fout; Ik kreeg een miskraam tijdens de hectiek van een voetbaltransfer naar het buitenland. Voor de buitenwereld lijken de gevolgen van een voetbaltransfer tamelijk eenvoudig, maar er komt toch wat stress voor de familie bij kijken. Terwijl de voetballer de dag na het tekenen van een nieuw contract op het trainingsveld staat, moet de aanhang zich bezig houden met de verhuizing, gedwongen afscheid nemen van de oude omgeving en het samen op zoek gaan naar een passende woning in een ander land en stad. Het was voor mijn lichaam op dat moment net iets te veel en een miskraam was het gevolg daarvan….

Maar gelukkig liet mijn lichaam mij niet in de steek! Acht maanden later mocht ik een nieuwe zwangerschap ervaren en in de zomer van 2000 werd de  lieve Jada geboren. Yasmin was intens blij en had een vrolijk en zingend speelkameraadje erbij! En oeps…sneller dan gepland, maar erg welkom werden wij bijna exact een jaar later verrast door onze mooie derde baby Kaylee. Yasmin kreeg niet één maar twee nieuwe speelkameraadjes in één jaar tijd!

Ik zeg altijd dat moederschap het mooiste is wat er is! Het onwezenlijke gevoel dat er een leven in je groeit en waar je al meteen een band mee hebt. Ik vond de zwangerschappen fantastisch om mee te maken. Voor mij was het iets magisch en wonderbaarlijks. De dikke buik die in de winter als interne kachel diende en in de zomer ervoor zorgde dat ik verslaafd raakte aan ijsblokjes!

Het gevoel van intense bonding wanneer je borstvoeding geef is moeilijk te beschrijven. Dat is een aparte connectie die zo bijzonder is. Moederschap heb ik nooit voor granted genomen en ben daar altijd dankbaar voor geweest. En wel om deze vijf persoonlijke redenen:

1. Mijn referentiekader veranderde

Een boek schrijven over ouderschap (in mijn geval moederschap) is niet mogelijk, want er zijn zoveel verschillende factoren zoals het aantal kinderen, het geslacht van de kinderen, leeftijdsverschil, je eigen opvoeding, levenservaring etc die een rol spelen bij het opvoeden van kinderen. Zeker wanneer je meerdere kinderen hebt en daardoor te maken hebt met verschillende persoonlijkheden en nog nooit eerder ervaren emoties.

Als je net mama bent, heb jij alleen je eigen referenties als houvast. Dat is wat je kent. Je kan niet anders dan het te projecteren op je kind. Thank God voor factor tijd zodat je van je fouten kan leren en deze oude referenties kan ontmaskeren en vernietigen, want het is damn moeilijk om je kind puur als een zelfstandig individu te zien.

Wij hebben als gevolg van onze opvoeding en levenservaring onbewuste verwachtingen over het leven en zonder dat je het doorhebt creëer je ook verwachtingen over je eigen kinderen. Je opvoeding is heel vaak gebaseerd op jouw referentie kader: dat wat jou is aangeleerd of wat jij juist heb verstoten en het op een hele andere manier wilt aanpakken.  Maar het leven van je kinderen is heel anders ingevuld dan die van jou. De vader van mijn kinderen is een ander soort man dan mijn eigen vader, ik ben als eigenzinnige moeder anders dan mijn traditionele moeder. Mijn kinderen hebben een scheiding meegemaakt, terwijl mijn ouders nog bij elkaar zijn. De dynamiek is compleet anders en daarom is het belangrijk dat jouw referentiekader ook mee verandert.  En deze mooie groei zorgde ervoor dat ik empathischer werd en me beter kon inleven in andermans situaties.

2. Ik heb geleerd geduldig te zijn door ze onvoorwaardelijk en oordeelloos op te voeden

Ik heb altijd wel een visie over de opvoeding van mijn kinderen gehad en ze daardoor heel bewust opgevoed. En niet een visie in de zin dat ze een bepaalde baan moeten hebben wanneer ze volwassen worden, maar voor mij was het heel belangrijk dat ze dichtbij zichzelf kunnen blijven. Deze manier van opvoeden vraagt niet alleen om onvoorwaardelijke liefde, maar de kracht om oordeelloos opvoeden. Kinderen opvoeden met een dergelijke visie vergt veel zelfbewustzijn en de keiharde erkenning dat jouw referentiekader niet perse de juiste is voor ieder kind. Ik ben moeder van een verantwoordelijk en bewust kind, moeder van een dromer en moeder van een eigenzinnig kind. Deze diverse persoonlijkheden vragen daardoor verschillende benaderingen van mij.

Opvoeding is niet voor even. Jij als moeder groeit mee met je kinderen. Iedere fase is weer anders en een grote verrassing. Jij weet niet hoe jij gaat reageren als het ene kind heel makkelijk naar je adviezen luistert en de ander schijt heeft aan jouw autoriteit. Ik ben continue aan het schakelen om me aan die visie te houden. Soms mondt het uit tot een ware veldslag omdat mijn ego de overhand neemt. Op zulke momenten word ik keihard op mijn oorspronkelijke visie geattendeerd. Ik zeg het je eerlijk…het eist super geduld en het dwingt je om afscheid te nemen van je autoritaire denkpatronen. De beloning is echter groot! Bij Yasmin en Jada zie ik dat ze hun droom nastreven en hun passie volgen. Kaylee is nog zoekende maar in haar heb ik ook het volste vertrouwen dat zij haar ware pad zal vinden.

3. Mijn innerlijke leeuwin kwam naar boven

Er zit een kracht in ons allen waar wij heel vaak niet bewust van zijn. Het zijn vaak heftige situaties die er voor zorgen dat die kracht naar boven wordt geduwd. In mijn geval gebeurde het met de scheiding en het verlies van ons huis. Ik werd een alleenstaande moeder zonder woning en geld. Een hevige explosie van oerkracht kwam naar boven om mijn kinderen te beschermen van alles! De innerlijke leeuwin stond op en brulde om duidelijk te maken dat zij paraat stond om alles te doen om haar kinderen veilig te houden. Als de knop van jouw overlevingsinstinct wordt ingedrukt, gebeurt er iets heel bijzonders met je. Je krijgt toegang tot je ware innerlijke kracht!

Ik wilde mijn kinderen niet helemaal blootstellen aan de shit van de echte wereld en wist dat ik alleen met kalmte hun emotionele stabiliteit kon waarborgen. Die ijzige kalmte is alleen mogelijk als je weet hoe je om moet gaan met stress en de kracht voelt om deze zware last te dragen. De eerste jaren daaropvolgend waren de meiden hun zachte mama kwijt, omdat een ‘op overleven gefocust mannelijke’ energie dit moest oplossen. En het werd opgelost! Na enkele jaren was er weer rust in de tent en het meest belangrijke doel was bereikt: de emotionele stabiliteit was behouden!

Ik ben dankbaar dat ik in aanraking bent gekomen met deze oerkracht. Juist vanwege de kinderen kwam het naar boven. Het heeft mij laten zien hoe sterk ik kan zijn en voor weinig bang hoeft te zijn. Ik heb de bodem geraakt, maar door die innerlijke kracht is het altijd goed gekomen.

4. Mijn kinderen zijn mijn ware levensspiegels

Je hoeft niet de hele wereld over te reizen om te ontdekken wie jij bent. Kijk naar je kinderen door een bewuste en eerlijke bril en je ziet alles wat wat je wilt weten over jezelf. En dit is denk ik mijn grootste cadeau als moeder. Mijn kinderen zijn mijn ware spiegels en elke keer zie ik een reflectie van mijn innerlijke ik in diverse vormen en gedaanten terug in mijn kinderen. En man…je schrikt je soms de pleuris over wat je ziet, want in de spiegel word je geconfronteerd met patronen en trekjes die niet bijdragen in jouw optimale groei als mens.

Mijn jongste dochter is de rebel van de familie en trekt compleet haar eigen plan. Zij heeft trekken die ik zo herken maar die ik niet heb willen erkennen. Het zijn stukjes karaktertrekken waar ik of spijt van heb gehad of waar ik mensen mee pijn heb gedaan. Vanwege die herkenning ging ik er zwaar tegen in waardoor een kloof tussen ons ontstond. Die kloof kon alleen worden verminderd als ik oprecht was en voor mezelf erkende dat ik ook precies die streken heb gehad en dat is pijnlijk hoor…toegeven dat je eigenlijk ook een bitch bent geweest. Maar ik leerde door vallen en opstaan dat die streken mij saboteerde en ik leerde het af. En juist omdat ik niet wil dat zij dit proces doormaakt, ging ik er keihard tegen in. Maar ondertussen ben ik achtergekomen dat je je kind slechts kan begeleiden en je ze niet kan behoeden om hun eigen fouten te maken. Het is namelijk hun eigen reis.

Maar ook in de andere kinderen zie ik mezelf terug. Ik heb fantastische individuele gesprekken met de meiden. Ik zie mijn filosofische kant terug in Yasmin en we kunnen uren praten over het leven en de spirituele reis die we samen en apart maken. Bij Jada herken ik mijn onzekerheid en verlegenheid en kan ik haar begeleiden hoe ik daarmee heb gedeald en hoe zij ermee kan omgaan. In mijn tienerjaren, had ik last van hyperventilatie en nu begrijp ik dat het toentertijd te maken had met het feit dat ik niet zo goed met stress kon omgaan. Mijn eigen reis naar innerlijke rust kan ik nu met haar delen.

5. Een fantastische beleving om mee te maken

Als moeder heb ik de eer om drie levens vanaf de geboorte mee te maken. Ik vind het enorm fascinerend om vanaf de zijlijn die levensontwikkeling te observeren en mee te beleven. Ik zie van dichtbij hoe een baby zich ontwikkeld in een volwassen mens. Ik ben enorm vereerd dat ik dat mag meemaken. Drie zielen en individuen die mij hebben gekozen zodat ik kan ervaren wat ik tot nu heb ervaren. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe dankbaar ik hiervoor ben.

Ooit was er een jongeman van 12 jaar oud te gast bij de Oprah Winfrey show. Ik was toen nog geen moeder, maar ik werd geraakt door dat interview. Hij was heel wijs en zei dat er eigenlijk geen kinderen zijn, maar wel kleine mensjes. En dat was me altijd bijgebleven. Ik heb mijn dochters zo veel mogelijk proberen op te voeden als kleine mensjes die dezelfde emoties kunnen ervaren zoals wij volwassenen die ervaren. Misschien in een setting die in eerste instantie heel onschuldig voor ons lijkt maar wel dezelfde impact heeft als voor een volwassene.

Ik hoop nog heel lang van deze reis te kunnen genieten, want it’s a privilege to be a mother!

Ik wens jullie allemaal een mooie Moederdag!

Liefs,