Maak van jouw relatie geen intercity maar een boemeltrein

Twee weken geleden had ik drie jaar ‘verkering’ met Arnoud. Veel mensen zullen zeggen: “Pas drie jaar?” En dat begrijp ik helemaal! Mijn vorige relatie duurde zelfs 22 jaar! Dus wat stelt drie jaar dan voor? En toch voelen die drie jaar als twintig jaar. Dit gevoel zette mij aan het denken waarom dat zo is. Vermoedelijk omdat onze relatie geen intercity maar een boemeltrein is!

Voordat we aan ons relatie avontuur begonnen, kenden Arnoud en ik elkaar al: onze dochters hadden namelijk bij elkaar in de klas op de basisschool gezeten. Tijdens onze eerste ontmoeting hadden we een ontzettend leuk en lang gesprek: over de kids, mijn negen jaar verblijf in Engeland en hoe ik de verhuizing terug naar Nederland ervoer. We spraken over zijn werk als recruiter en over zijn hobby als house DJ. Na dit eerste gesprek hebben we elkaar die resterende jaren op de basisschool tijdens een ouderavond of eind toneelstuk maximaal vier keer gezien. Na mijn scheiding vertrok ik uit de wijk. Ik dook het vrijgezellenleven in. Jarenlang heb ik genoten van dates, heb ik mannen geobserveerd en ondervraagd. Het was één grote leerschool over mezelf en het ander geslacht.

In al die jaren waren we elkaar één keer tegen gekomen. Het was zoals bij het eerste gesprek heel gezellig. Het duurde daarna een poos toen ik plots een Facebook berichtje kreeg met de vraag of ik zin had om wat te gaan drinken. “Ja gezellig!”…..Ik was tenslotte nog steeds vrijgezel.

Bij onze eerste date zat de energie er meteen al in. We hadden elkaar veel te vertellen en verdwenen in het restaurant in onze eigen bubbel. Mensen keken ons aan omdat we zo hard om elkaar moesten lachen. Er bestond geen tijd en plaats. Ik kwam er toen al achter dat we erg veel op elkaar leken. Als vrijgezel zei ik altijd: “Mijn toekomstige partner is mijn mannelijke versie. Ik weet wie ik ben en ben heel happy met mezelf. Nu alleen nog iemand in een mannelijk lichaam!” en ja hoor…daar stond hij dan. Zelfde soort gedachten, herkenbare trekjes en zelfs dezelfde humor. Principieel maar wel open minded. Iemand die waarde hecht aan zijn woorden. Een grote clown die mij altijd aan het lachen kan maken, maar net zo makkelijk schakelt naar serieus zijn als het moet. Ik voelde dat hij mij kon beschermen in crisistijd en mij zou kunnen motiveren om het beste uit mezelf te halen. Kortom: mijn mannelijke versie!

Tijd is relatief

Fast forward naar nu: volgens de Westerse kalender is het drie jaar later. De tijd lijkt voorbij gevlogen maar ook weer niet. Is factor tijd geen interessant begrip? Tien minuten bij de mondhygiëniste lijkt een eeuwigheid. Scrollen op Instagram voelt als twee minuten aan terwijl de klok ruim een half uur aanduidt. Tijd is relatief zei Albert Einstein. Het hangt er van af uit welke referentie je tijd bekijkt. De kalender zegt drie jaar maar naar mijn gevoel zijn we al tig jaar samen! We herkennen elkaars jeugdverhalen en levenservaringen. We reageren op dezelfde soort muziek en zijn beide vreetzakken die van lekker eten houden.

Een soortgelijke ervaring had ik toen ik voor het eerst moeder werd. Het ene moment heb je een zwangere buik en kan je je niet voorstellen hoe het is om een baby in je leven te verwelkomen. Moedergevoel valt niet te beschrijven, maar één ding bleef me bij: De kalender zei dat ze slechts een paar dagen oud was, terwijl Yasmin naar mijn gevoel altijd al in mijn leven is geweest! Ik kon mijn leven zonder haar niet meer herinneren! Herkenbaar?

Lees ook: Leer te leven in het moment!

Boemeltrein

Ik vind een treinreis een mooi metafoor voor een relatie. Voor elke relatie. Of het nu familie, vrienden, collega’s of mentoren betreft. Tijdens mijn treinreis stappen er diverse mensen in verschillende fasen van mijn leven op om samen te reizen en van het uitzicht te genieten. De één stapt er eerder uit dan de ander. Om er misschien een paar stations verder weer in te hoppen. Met sommigen maak ik tijdens de treinreis absurde, lollige en onvergetelijke situaties mee terwijl op de achtergrond er trouwe reisgenoten zijn die al heel lang of zelfs vanaf mijn geboorte met mij meereizen.

Arnoud is drie jaar geleden op mijn trein gestapt. And what a ride it has been so far! We genieten van het uitzicht en ons samenzijn. En niet als een intercity die van jaar naar jaar raast. Nee onze relatie is een boemeltrein! We nemen onze tijd, stappen bij elk station er even uit om die tussenstops bewust te ervaren. We hebben eindeloze gesprekken, we stimuleren elkaar om de diepste wensen uit te spreken en te realiseren. We praten over onze groei als koppel en als mens. We pushen elkaar naar een volgend platform daar waar het niet comfortabel is, maar we het vertrouwen in elkaar hebben dat we het aan kunnen. We bespreken onze grootste angsten en hoe we die kunnen overwinnen. Ruzies kennen we niet. Wederzijds diep respect is onze kracht. En natuurlijk ook heel belangrijk: ik heb tijdens de reis altijd enorm veel lol! Want hij is mijn Bassie de clown. Hoe shit ik me ook voel, hij kan me altijd aan het lachen maken!

Bewust leven

We leven in een maatschappij waarin we weinig tijd hebben voor ons zelf, laat staan voor elkaar. Ik snap je struggle wanneer je leven wordt beheerst door veeleisende kinderen, een druk sociaal leven en werkstress. Je relatie bungelt vaak ergens onderin, omdat je probeert samen alle ballen in de lucht te houden. Ik herken het. Voor mijn scheiding vlogen de jaren voorbij. Echt voelen? Echt bij stilstaan hoe ik het leven het liefst wil ervaren? Nope. Daar was geen tijd voor.

Na mijn scheiding maakte ik een belofte met mezelf: ik wil bewust leven. Ik wil voelen. Ik wil tot in mijn kern geraakt worden. Ik wil de highs diep in mijn hart voelen en ben bereid kapot te gaan door de lows. Want door de strijd om omhoog te klimmen zou mijn innerlijke kracht vrijkomen. Ik heb geen idee hoe lang mijn treinreis nog gaat duren, maar één ding is zeker: Elk moment tijdens mijn trein reis I want to feel alive!

Is jouw relatie een boemeltrein of een intercity?

“You can talk with someone for years, everyday, and still, it won’t mean as much as what you can have when you sit in front of someone, not saying a word, yet you feel that person with your heart, you feel like you have known the person for forever…. connections are made with the heart, not the tongue.”
― C. JoyBell C.

Liefs,