Mijn 48e verjaardag tijdens het corona virus

Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om een blog te schrijven over mijn verjaardag. Ik bedoel…what’s the point: we zitten door het corona virus allemaal thuis en feestjes zijn wettelijk verboden. Er is geen fysieke gezelligheid en alleen maar online contact komt me soms de strot uit.

Maar toch ging het kriebelen en kwam ik op een idee….Ik kan deze blogpost in dagboekvorm aan mezelf schrijven. Just to remind me in wat voor bizarre tijden ik mijn achtenveertigste verjaardag vierde. Jaren later zal ik het terug lezen en denken: ‘Damn…wat was mijn leven tijdens die corona tijd in april 2020 onwerkelijk en bizar!’

‘Lief dagboek,

We leven nu in een soort surrealistische wereld. In februari besprak ik nog met Yasmin om vliegtickets te boeken naar Italië of Ibiza voor de mei vakantie. Ik twijfelde en zei tegen haar: “Ik wacht er even mee want in Italië is één persoon met corona geïnfecteerd. Tickets naar Ibiza boeken kan altijd nog. En anders pakken we de auto naar Zuid-Frankrijk”.

Fast forward: twee maanden later en Europa zit in een (intelligente) lockdown. Er mag niet meer gereisd worden. In Frankrijk, Italië en Spanje mag je alleen met een schriftelijke toestemming uit huis. Er wordt gevochten om toiletpapier en pasta. Woorden zoals social distancing zijn nu onderdeel van ons leven. De economie dondert in elkaar. De scholen en universiteiten zijn dicht. Uit eten of even een wijntje met vriendinnen pakken mag niet meer. De leuke gelegenheden zoals sportscholen, sauna’s en kappers zijn gesloten. Festivals worden geannuleerd (boehoe) en je wordt beboet als je met meer dan twee personen over straat loopt. Uitvaarten en bruiloften mogen alleen in hoeveelheid beperkte mensen en je bent verplicht met een karretje je boodschappen te doen. Ja ook wanneer je alleen een zak appels wilt kopen.

DAMN…wat een onwerkelijkheid….

Premier Rutte praat over het nieuwe normaal en de 1,5-meter-samenleving. Social distancing-strategieën worden nu ontwikkeld want dit kan tot wel 2022 duren. Er wordt momenteel gewerkt aan een Corona app en er doen allerlei verhalen over vaccinaties de ronde. Het dodental wordt dagelijks gecommuniceerd en er is een overload aan informatie. Wie en wat moet je geloven??

Deze heftige dingen spelen zich nu af in de wereld maar ik snap lief dagboek dat je ook wilt weten hoe ik het persoonlijk ervaar. Net zoals iedereen moet ik schakelen en ga ik door verschillende fasen.

Ik moet eerlijk zeggen dat mijn benadering vanaf het begin anders dan de meeste mensen was. Het moment dat ik hoorde dat het coronavirus in Europa was ging mijn aandacht naar het versterken van mijn immuunsysteem omdat ik ervan uitging dat het ook in Nederland zou uitbreken.

Mijn attitude tegenover het corona virus was dat ik het sowieso ging krijgen. Ik woon namelijk met twee jong volwassen meiden die een heel druk sociaal leven hebben en niet één, twee, drie zonder slag of stoot in quarantaine zouden gaan. Ik had er geen problemen mee want is groepsimmuniteit niet één van de doelen van deze intelligente lockdown?

Vanuit de overheid wordt gesproken over afstand houden, handen wassen, geen handen schudden en in je elleboog niezen. Het valt mij trouwens op dat er weinig wordt gesproken over het versterken van je immuunsysteem terwijl dat juist zo belangrijk is. Vooral wanneer de bedoeling is dat 60% van de bevolking het corona virus moeten krijgen en er ook van moeten genezen.

Zoals ik had verwacht trof het virus (zeer waarschijnlijk, want er is niet getest) ons gezin. Kaylee verloor smaak en reuk, Yasmin had af en toe verhoging, Jada verloor haar reuk en alledrie hadden een zwaarte op hun borst. Ik zat midden in deze corona brandhaard maar ik had en heb zelf helemaal NIETS. Ook geen symptomen zoals verhoging, hoesten, pijn in de borst etc.

We waren voor de zekerheid nog naar de dokter geweest om te checken of de longen schoon waren en godzijdank waren ze dat. Ik heb de meiden continue gemonitord en geholpen hun immuunsysteem sterker te krijgen zodat het lichaam zijn werk kon doen. Ze moesten alle drie uitzieken maar uiteindelijk zijn ze er met milde klachten vanaf gekomen. Ik was er heel kalm onder want ik ben ervan overtuigd dat angst impact heeft op het immuunsysteem.

Ik was ook benieuwd hoe de relaties van de meiden onderling zouden verlopen. Mijn meiden die voor het virus allemaal een eigen leven leidden en nu een paar weken op elkaars lip zouden zitten. Zou het gaan exploderen of juist een hele andere wending krijgen? Gelukkig observeerde ik een mooie shift. Sinds Yasmin uit huis is de relatie met Kaylee heel moeizaam maar door de noodtoestand zijn ze weer nader tot elkaar gekomen. Dat is voor mij al een pluspunt!

Maar ik heb niet alleen voor zustertje gespeeld hoor dagboek! Mijn dag begin ik tegenwoordig vol energie met een 7-minute workout of een goede rek en stretch sessie want ik moet natuurlijk in beweging blijven! Ook geef ik LIVE virtuele Pilates lessen aan de Team Strongbody Community en ik krijg daar ondanks dat we niet fysiek bij elkaar zijn veel energie van. Het doet me echt goed om mensen op deze manier te kunnen helpen!

Door de rust en stilte krijg ik ook de gelegenheid om als persoon te groeien. Ik heb tijd om te reflecteren en antwoorden te vinden op vragen zoals: ‘Hoe wil ik dat mijn leven er na de lockdown uit ziet? Hoe kan ik het realiseren? Wat vind ik belangrijk en wat niet?’

Ik heb tijd om te werken aan mijn discipline en om een productieve ochtend -en avond routine te ontwikkelen. Zoals je weet lief dagboek ben ik altijd all over the place met mijn gedachten en kan mij slecht focussen. Maar dankzij de lockdown heb ik daar aan kunnen werken zonder de druk van het dagelijks leven te voelen.

Ik baal enorm dat ik mijn familie en vrienden niet persoonlijk kan zien of zelfs kan aanraken. Arnoud (die op 30 april jarig is) en ik hadden ons verheugd op ons verjaardagsfeest die dit weekend gevierd zou worden. Nope…geen lekkere hapjes, dansen, muziek, gezelligheid, familie en vrienden (huilende smiley). Ik mis mijn ouders en kan ze alleen op afstand begroeten. Zwaaitje naar de deur en geen knuffels.

Ik snap wat het doel is van deze lockdown, maar ik vraag me af hoe lang we het nog kunnen volhouden? Ik las laatst een stuk dat de mens social distancing alleen kan volhouden als de beloning groot genoeg is en blijft. Wat als mensen realiseren dat de beloning niet zo groot meer blijkt te zijn en dus het aanhouden van de maatregelen geen waarde meer heeft?

En hoe gaan we die 1,5-meter-samenleving realiseren? Gaan kappers met 1,5 meter scharen knippen? Moeten er in sportscholen hokjes komen zodat niemand elkaar aanraakt? Worden er maar een beperkt aantal mensen in een metro toegelaten? Zoveel vragen…..

Ik heb natuurlijk geen idee hoe dit allemaal gaat aflopen. Ondanks dat ik met mijn toekomstvisie bezig ben, ben ik vooral in het moment aanwezig. Kalmte, rust en vertrouwen zijn mijn kernwoorden in deze periode. Angst laat ik niet toe want voor alles is er een oplossing.

Nou lief dagboek, volgend jaar hoop ik dat mijn negenenveertigste verjaardag heel anders is. Dan is het hopelijk een feestje met zingen, dansen, lekker eten, gezelligheid, vrienden en familie!

Dit jaar dus niet eens een mini feestje maar ben ik zoals altijd dankbaar dat ik er weer een jaartje bij mag rekenen!’

Veel liefs,